پرسپکتیو   ( Perspective )

  این واژه در سینما ، ناظر بر شیوه به نمایش در آمدن اشیا و روابط   فضایی آنها با یکدیگر در سطح صاف و تخت پرده است ، به این معنی که تماشاگر باید   دوری و نزدیکی اشیا و فاصله آنها از یکدیگر را در تصویری که می بیند   ، حس کند. از آنجا که در سینما ، تصویر سه بعدی واقعی به تصویری دو بعدی بدل می   شود ، فیلم ساز باید برای خلق توهم عمق صحنه و یک فضای سه بعدی ، مراقب پرسپکتیو باشد.
 
  هر بیننده ای که تصویری را بر پرده سینما می بیند ، در ذهن خود برای   آن عمق قائل می شود ، چون به این شیوه دیدن عادت کرده است ، اما فیلم ساز علاوه   بر آنکه می تواند روی تخیل تماشاگر حساب کند ، در ضمن باید بکوشد که توهم عمق را   در صحنه خلق کند و به آن حال و هوای واقعی بدهد.
 
  پرسپکتیو صحنه و روابط فضایی اشیا عمدتا به عوامل زیر بستگی دارد :
 
  فاصله دوربین از صحنه :
 
  با توجه به فاصله دوربین از صحنه ، می توان پرسپکتیو   صحنه را کم یا زیاد کرد. از طرفی نیز ، دوربین متحرک در موازات شخصیت ها به صحنه   عمق می بخشد و در ضمن مستمرا چشم انداز تصویر و روابط فضایی اشیا را عوض می کند   و به این ترتیب نوعی پرسپکتیو تداومی ایجاد می کند.